Caanım İlknur,
Sana yazmak geç ve güç oldu. Anlarımıza daldım; fotoğraflarımıza, filmimize bakındım. Filmimiz demek pek hoşuma gitti, fotoğraftan, andan öte, filmimiz bile var. Senin (Selma’nın “beni ne zaman artiz yapacaksınız”, benim “artiz yapma koşullarım” gibi maillerimiz arasında) konuyu “Kadın Koalisyonu, 2015 seçimleri öncesi, kadınların yerel siyasete katılımına dair nasıl bir film yapmalı” ciddiyetinde tutan azminle yapabildiğimiz filmimiz. Kadınlara soralım dedin, sorduk. Bir günde çekeriz dediğimiz sokak röportajları kaç gün sürdüydü hatırlayamadım ama senin her görüşmeyi nasıl uzun bir sohbete, dertleşme, dinleme deneyimine dönüştürdüğünü unutmak ne mümkün. Ne zaman tanıştığımızı da hatırlayamadım. Sanki hep tanışıyorduk gibi olduğundan da olabilir ama hiç tanışmamız gerekmediğinden sanırım. Ne zaman ilk kez oturup karşılıklı çay içtik bilmiyorum mesela ama seni hep tanırdım. Kampanyalardan, toplantılardan, yazılardan, söyleşilerden; kadınlara dair örgütlü yaptığımız her ne var ise oradan. 2005’teki kadın koalisyonu toplantısında mı ilk kez diz dize oturduk, 2007’de, Filmmor Kadın Filmleri Festivali’ndeki “Namus” paneline geldiğinde mi, diye düşünürken bir salise aklımdan seni arayıp sormak geçti. İlle de biliyorsundur sen, ilk diz dize geldiğimizde söylersin artık. Hem ne kadar diz dize olmuşuzdur şu –en az- on yılda, onu da hatırlamıyorum ki. Ya biz bir gezici festival şehrine vardığımızda sen yeni ayrılmış, geleceğimizi duyup selam, sevgi, iyi dilekler bırakmışındır kadınlara; ya biz bir gezici festival şehrinden ayrılırken geleceğini duyup sana selamlar, sevgiler bırakmışızdır ama diz dize olmak nedir ki bundan başka.
Olan bitene, bir şeylere çok öfkeleniyorum bazen, seni en çok o zaman özlüyorum. Öfkeli dertlenmelerimle başlayan telefon konuşmalarımızı sevgi dolu bir sükûnetle, ille de bir çare bulunacağı hissiyle bitirmeyi nasıl başardığını da ancak şimdi düşünebiliyorum. Bunca şeyin arasında, yol arkadaşlarımızdan yana şanslıyız da işte, dedirten İlknurlar, iyi ki var. Yol arkadaşı dediysem öyle hazır yollarda yürüyen arkadaşlar da olmadık ki hiç; birlikte yollar, patikalar açmaya çalışan arkadaşlarız işte. Öfkelendiğimizde, yorulduğumuzda, tıkandığımızda… bir telefon kadar yakın, 3 vakte kadar her şey güzel olabilir, muhakkak birlikte bir yol açarız dedirten kadın arkadaşlar. Birbiriyle tanışması gerekmeyen, kadim bir tanışıklığı paylaşan arkadaşlar. Neyse ki birbirimize iyi ki varsın demeyi ihmal etmedik onca iş güç – dert tasa arasında. Sana bir tek “çok güzel dinlediğini, beni ne çok kez dinleyerek iyileştirdiğini” hiç söylemedim sanırım. Madem sana ilk kez mektup yazıyorum, e mektup da bir miktar lirizmi kaldırır sanırım, bu vesileyle söylemiş olayım.
İlknur, gel-diğinde yine fotoğraflar, filmler çekelim. Kadınlara soralım, sen saatlerce söyleş, dertleş yine, sokaklar kadın koalisyonu olsun, ben de yüksek korumalı güneş kremleri, şapka gibi tedbirler alır, çekerim. Kurgu için şimdiden anlaşalım; kadınların her sözü elbette kıymetli ama öyle değil saatlerce, sırf “kadın kafası” uzun görüşme filmleri olmaz, izlenmez maalesef. A yok, sen yine kıyamazsın hiçbir cümleye ama ben yine “kurguda hallederim”. Sonra oturur, uzun uzun, kadınların sözünün kıymetli olacağı, sözlerinin dinleneceği, saatler süren filmlerinin izleneceği zamanlar düşleriz yine. İnanırız da muhakkak…
Not: 2005, kadın koalisyonu toplantısından bir fotoğrafımızı buldum, fotoğrafın adını; “kalan siyah saçlarımızı da diz dize ağartalım” koydum ☺
Melek Özman, Filmmor
