İlknurcum,
Seni özlemiştim çok. Kadın Koalisyonu’nun son toplantısında ben katılımcı sen ev sahibi olunca, eski günlerdeki kadar görüşmek nasip olmamış, bu da benim bir parçacık bile özlem gideremeden dönmeme yol açmıştı. Ne yapalım, Ankara’dan ayrılıp memleketine dönen, bir anlamda terk eden bendim, cezamı kabul ettim ve şehrime döndüm.
Evet, bir süredir ayrı şehirlerde, ayrı günlük hayatlar içinde koşup duruyoruz. Ben inatla siyaset yapmaya devam ediyorum, sen inatla yerel siyasette kadının, kadının insan haklarının, eşitliğin yerel düzeyde izlenmesi çalışmalarının peşinden gidiyorsun. Ve biz, inatla, birbirimize güvenmeye, birbirimize dayanmaya, dayanışmaya devam ediyoruz. Sen ‘’Dijital hikaye yazacağız, gel’’ deyince geliyorum mesela…
Demir çarık demir asa yollara düşmekten söz ederdin yorulduğunda, Türkiye kazan biz kepçe dolaşmaktayken. Kaç şehirde, kaç otelde kaldık? Bilinmez. Ama gençleri çarpan Palandöken havası sana bana hiç yazmıştı, hatırlarım. Bir Diyarbakır-Mardin, Mardin-Ankara seyahatimiz vardı, ancak deli olan yapardı. İkimiz de deliymişiz, belki de hala öyleyizdir.
Uçaklarda ‘’siyaset karneleri’’ hazırladık. Tunceli dağlarında çiçek toplarken mayınlı araziye girdiğimizi fark ettiğimizdeki yürek çarpıntılarımızı duyduk birbirimizin. Foça’da sabahlara kadar ben bilgisayar başında sen benim tepemde çalıştık. Ankara’da ‘’Anneme Beyaz Elbiseler Giydireceğim’’ kitabını yazarken, gözyaşlarımız pıtır pıtır dökülürken birbirimizin yüzüne bakamadığımız sabahlamalarımız var senin evinde. Antalya’da sen azıcık dinlen de iyileş diye Memo’yu denize sokma işini üstlendiğim günlerimiz de oldu, Memo’nun sevdiği yoğurt çorbasını pişirmeye geldiğim bir ikindi vakti de… Senin günün altıncı toplantısı olarak akşamın 9’unda bana ve benle gelen bir başka siyaset adamına en az iki saat cevap vermeye, anlatmaya hal yarattığın da oldu, sadece ben ‘’bana bunu yap’’ diye rica ettiğimden. Uçan Süpürge’de bir günde 16 ayrı belgesel seyredip içlerinden ikisini seçtiğimiz koltukta kokumuz hala duruyor mudur? Bilmiyorum, ama seçtiğimiz filmler 81 il, bütün Türkiye’yi gezdi, kadınların kendilerini konuşmalarına, kendi seslerini duymalarına ve duyurmalarına imkan verdi; köprüler kurdu. Kaç şehirde birlikteydik, kaç çalışmaya beraber koştuk, say desen sayamam. Kadın Koalisyonunun, yaptığımız denemelerin, özellikle de uygulayamadığımız 2004 seçim eylem planımızın, ‘’demir çeneli melekler’’ filmini birlikte seyredip kim bilir kaçıncı seyredişimizde hala heyecanla konuşmamızın tadı damağımda. Yerel Siyaset Çalışma Grubu’nu da unutmadık, eminim; o ilk broşürlerimizi bir pazar sabahı son kez kontrol edeyim diye bana getirmiştin hani. Ben hala ‘’çeşme başı aşkları’’ projemi bir gün yapacağıma inanarak yaşadığıma, sen de bana arada bir gülerek bunu sorduğuna göre, unutmayacağız da.
Diyeceğim o ki güzel gülen arkadaşım, hani makarna yediğimiz bir çardak altında doyamadan sohbete, dertleşmeye kalkardık ya işler bizi bekliyor diye, öyle kabul edelim bu ayrılığı ve gel, gel de kaldığımız yerden sohbeti koyultalım.
Ben seni çok özledim.
Nazik Işık /İzmir, 21.07.2017
